YAYIK

Başlayamıyorum merhaba

Selamlar her günkü gibi burda canım
Bölmüyorum günleri yokluğuna 
Ölmüyorum ölmüyorum
Yarsız karalara gemi gibi oturuyorum

Ne garip
Seni görmeden evvel bile bir yerinden tanıyordum 
Geçmişin geniş vakitleri vardı 
Genişlik bir geçmişten bile çekilebiliyordu belki
   Bilmiyorsun bilmiyorum

Ben seni hep seviyorum yalnız
   Bak bunu böylece bilebilirsin
Ayak bastığım bütün kıtalar da biliyor bunu
Kesilmeye direnen tüm ağaçlar
  En çok da şu yazık kuşlar  

Ben seni özlüyorum 
 Sen bunu benim kadar duyabilirsin bak
Özlüyorum
  Çünkü özlenecek yerlerin hakîkati andırıyordur bana
Artık tenime değmeyen ellerinin parmakları vardır ince uzun
O parmakların da habire hakîkati yalanlar durur

Misal memlekette hani neredeyse devrim oluyordur 
   ve biliyorsun sert geçer devrim 
Ben bombaların copların arasında 
 Ana gibi ellerini düşlerim
Ellerime ne güzel tutuşurdu şimdi
  Yanardı korkudan buz kesmiş ellerim

Ben senden hep giderim
  Ki biliyorsun gidişim dönmenin ehlidir
Aklım gitse içindekiler senle durur 
Ayaklarım gitse dillerim sende kalır

Ben seni hep söylerim
Öyle yahut böyle
İsminin bütün halleri 
bir dost gibi anılır tüm meclislerde.