ANKARA MİSKET

Senin böyle kokman sevdiğim gülün sümbülün gücüne gitmez mi
Dudakların bal-ı hayat

Baharın kirazına ayıp etmez mi
Serde sevda olmasa 

iki ten birbirine böyle dokunabilir mi

Sevişmek dediğin 

evvela sevmenin işteş hali değil mi

İçimizdeki çocukların iki misket için kavgası bitemedi gitti 

Kim bilir belki büyümenin zamanı geldi de yanımızdan geçiverdi

Söküp atmak kolay 
Zor olan insanın içindeki düğümlerle ateşkesi
Gel nihayet
Eksilt ömrümüzden keşke denilen o bin pişman kelimeyi