GÖMÜ

-Gülanne'me

Havadardı evimiz çünkü yazdı

Ilık ılık üşüyorduk aralık bir pencere kenarında

Farkına varıyorduk bir şeylerin 
Basbayağı görünmez bir çoğullukla
Saksılara çiçek üleştiriyor 
Ruh bölüştürüyorduk
Cesur dünyalar gömüyorduk tortulu bir kızıllığa
Genellikle umutla

Ya da bitimsiz bi iç sıkıntısıyla
Uzamasıyla bütün harflerin 
dalların göğe sokulmasıyla
Ama gömüyorduk işte hep
Çok sevdiğimiz ve hiç sevmediğimiz o her şeyleri durmadan gömüyorduk

Büyük işti zaman muhasebesi vardiyalar yetmiyordu
Geceleri fazla mesaiye kalıyor
Gündüzleri azıcık uyuyup yine gömüyorduk 
Çok para vermiyorlardı bize ama mutluyduk

Anıları gömünce topraktan adamlar çıkıyordu mesela
Acıyı gömüyorduk
         Anıları unutuyorduk

Hasılı güzel işti
Her şeyin başı gibi -sonu gibi yahut- bir şeydi
İyi işti 
Sonra bir gün bir çukur kazdı ikinci
Hep beraber atladık 
İçerden örttük üstümüzü
                         Her şey oracıkta bitti 

OLTA

Bir şiiri dost edip yolumuza çoğullaşıyoruz
Bir akış gibi gelmiyor bazen hiçbir şey 
Biz orada durup dinleniyoruz

İçimizde tekil kervanlar yürüyor

Ağlamak niye insanların oluyor sadece
ve ben nasıl insan oluyorum böyle
Bir balık mesela 
bir balık- 
          nasıl yaşar aşkını söyleyin
Yaşamaz o balık demeyin

                                      söyleyin
Biz nasıl 
        her şeyi
             bu kadar 
                   böyle bilebiliyoruz

Upuzun hikayeler yazıp kısacık sonlara razı oluyoruz
Bir balık mı demiştik mesela
bir balık-
          neresinden tutunur hayata 
Kocaman açtığı gözleriyle

               bir oltanın ucunda sallanırken söyleyin

Hemen ölür demeyin 
söyleyin 

En iyi ihtimal yarık bir dudak olacaktır

Şanslıysa yaşamak
                      git gide büyüyen bir korku

Siz mesela kaybettiniz mi hiç ağzınızı
O durmadan 

durmadan durmadan yoran 
                                          anlatan 
Dişlemeye doyamayan ağzınızı

Susmak ne aydınlık bir hece 
Gece ne büyük yorgunluk
Kaburgamdan ölü bir şeyler doğuyor -ölü ve suskun
Kanat sayıyorum ölülükleri
Sonrası ağızsız bi kuşluk

KUANTUM

Üzgünüm ama o elmanın düşüşüyle ilgili tüm bildiklerini unutmalısın Newton amca
Evrenin bütün değişmez yasaları anti tezler üretiyor
biz birbirimize sarılınca

Şimdi bak sevgili
burası yerçekimli bir dünya
Görmüyor musun yerin dibine batıyoruz
böyle severken ayrı gayrı durdukça
Doymuyorlar doymayacaklar 
gel şu maymun iştahımızı taklacı güvercinlere boğduralım
Bildiğin delilik bizimkisi 
birlik olup yarım aklımızı bire tamamlayalım
Geçmiş geçmiyorsa gelecek de gelemeyecek demek
zamanın sarkacında asılı kalmayalım
  
Geçer unutursun diyorlar

                            saygıdeğer misafirler ve pek sevgili konuklar
Oysa hatırımdan çıkmamana yeminli 
                            koca gökyüzü ve bütün kıtalar

Ufukta liman yok ve tüm gemileri yakmış olabiliriz
istesek bir nefeste karşı kıyıya yüzerek varabiliriz 
Bizi atomlarımıza ayırsalar
evrenin boşluğunda bir sonsuzlukta yeniden birleşebiliriz

Sevgilim seninle biz
                              kuantum kadar belirsiziz

EDİPLİ ŞİİR

Edip'e, 08.08.15

bütün anladıklarım şiir oluyor bazen
tek bir şiir 

sonlu ve sonsuz
keşkeler dile geliyor gibi
her şeyi böyle bir anda anlıyor gibi
     'varıyor gibi bir mutluluğa'

dilden bir zindanlığa
çünkü yan yana çoğalmanın zindansızlığıyla
üçün beşin hepimizin arasında
ne şükür
ne kadar basitiz
çok şükür
buraya varışlarımızla
elifbanın nemenem yükü
sükutun altınlığıyla
öyle gibi
varıyor gibi bir dilsiz olmanın haklı gururuna

yıllar çok geçti
bir sürü güzel şiir birikti
kanunlar birikti
ve akordeonlar
kamyonlarca parantez birikti
adamlar ve kadınlar
gökyüzü
adamotları ve havva analar
kahveleri afrika'da içmek gibi şeyler birikti
yan yana susuşmak gibi
susarak sevişmek gibi bir bakış bile atmadan dahi
böyle şeyler birikti

işte yani
tam da öyle gibi
varıyor gibi bir dilsiz olmanın haklı gururuna
noktasız virgüllerden yorulmak gibi
sen gibi
öyle gibi
'varıyor gibi bir mutluluğa'
hatta yanından hızla geçiyor gibi
sarıyor gibi tüm kabuksu yaraları
yarıyor gibi kocaman bir uçurtmaya

dünyayı şiir kurtaracak
önce şiir
sonra sevmek kurtaracak
kuşları unutmayacağız
kuşlar bu görkemli törene
en ön sıradan katılacak
kurtulacak dünya
yani bir gün kurtulacak

işte böylece tek bir şiire sığışıyoruz
bir oluyoruz
birden oluyoruz
sarsılıyoruz
mahvoluyoruz yan yana

'MAF'

Burcu Kaya'ya

Ellerim 

ayaklarım 

ve bazı muhtelif yerlerim 

Durmadan kaşınıyordu 

Kaşınmak delilik gibi şeylerin başlangıcı sayılıyordu 

Akış
     madde ve maneviyatın durmama hali yani 
sürekli oluyordu

Bitmiyordu kısaldıkça uzuyordu 

Azaldıkça çoğalıyordu birtakım başka şeylerde 

Ve bu şeyler de 

Aslında hep şeydir 

-Şeydir şeyyydir 

Biçimdir
       sonsuzdur 
                   varlıktır 
 ve hepsi evrendedir işte 

-Buraya da küçük bir 'ben' çizelim lütfen!

   Bütün bu kısaltmaların 
Parantez içlerinin 
       noktalı bir noktasızlığın 
                           ölümcül bir kontrolün ortasında 

               yine de durmayan bir ben 

Gittikçe mahvolan bir plan mı insanlık 

Daha mı zorlaşıyor 
bu modern zamanlarda düşünemiyor olmamak 

Her şeyin çok olmasından mı bu mutsuzluğumuz 

      Ya da bir tama erememek gibi 

Kısaltmak etekleri bel altından 
                               durmadan durmadan

Metafor mu iyiydi güzelim 
Neydi 

Bilmek mi iyiydi bilmemek mi 

Ben var biz var

Her şey her bir şeyin öncülü ya da sonra geleni

Ne büyük yük geçkin bir ruhu bağışlamamız 

Bugün şimdiden eski, anılar hep yarınlık 

Ne topyekun anlayış şurda durup geriye bakmalarımız 

Mahvımız baki, yolumuz aydınlık.

ÇAYCI İSMET

I.

belki de ölüyorumdu 

kalmalıydı en son kulaklarımda sesinin tozu

anan mı dedin 

anam uzun süredir ellerin 

işte anlamamalar denizinde boğuluyorumdu ben

olmayan kanatlarım senin

sarı saçlarım uzun bacaklarım çapkın bakışlarım 

  hepsi senin gibi bir yokluğundu

duruyorlardı damla damla terin gibi bir alnın çatında

II.

en son ne yapıyorduk

     kahkaha atıyorduk

hıyanet ediyorduk bilmemkaçbin yıllık bir ağıta

gerçeği aramıza hızla bağırıyordu çabuk ve şok edici bir veda daha

biri hemen arkadan 

      -çay mı demlesek ismet

 diye bağırıyordu

çay mı demlesek

    şöyle tavşan kanı

şöyle insan canı 

  her hâlükârda kıpkırmızı ama

                              -çay mı demlesek

huzurdan ölsek mi şuracıkta

çay demlenince çünkü çok gülüyoruz
güldükçe ismetler akıyor gözümüzden

   hepimiz dinleniyoruz 

biz durunca dünya şaşırıyor çarkını 

  hep birlikte koca bir evren oluyoruz

 hani diyorum gerçeği tam ortamıza çağıran 

                     bir veda mı demlesek şuracığa ismet

belki de bir sokak ağzında boğuluyorumdu ben

      taa şişlideki bir trafik lambasından beri açılan 

 bir üçüncü gözle sanki ismet 
                                           ölüyorumdu

-çay mı demlesek?

İKİ LOKMA Bİ' SEVDA

Alacaklısın sanki sevdadan 

ve ciğerime kadar varıyor sınırları haczinin
Belediye harıl harıl çalışıyor halbuki 
ayrı düştüğümüz duble yolları 

tek şeritte birleştirmek için
Gün olduğun kadar gece de oluyorsun sevgilim 
Kokun burnuma üşüşüyor 

burnum sevdalısı ayıp yerlerinin
Gelebilirsin mesafe dediğin ne
Boşuna mı kuşa gönül verdik 
onca gök uçabilene
Yok diyorsun 

yol dediğin yalnız yürünür
Afili kuşlar gökte tek tabanca süzülür
Oysa bir vakitti hatırlarım
tenimizin kıvrımlarını gezegenimize pusula bellemiştik 
Yattığımız yerleri cennet
                      ağzımızın kokusunu ciğere nefes eylemiştik

Gitmeler hepten gidemiyor ve kalmalar tastamam olamıyor şu makus sevdamızda
Feleğin kahpeliğinden mi bu 
                  yoksa güle sarıldık diye kan mı var avuçlarımızda

Şimdi gülü boğdurduysan nihayet
                                 bana senin gibi bir kokan bul
Gezegeni yaktıysan şayet 
               bombalar düşebilir üstümüze 
                                 bize tez elden bir sığınak kur

İnansak yeter 

iki lokma bi' sevdayla yaşayabiliriz
İçimizdeki açgözlü devlere inat 

karın tokluğuna sevişebiliriz
Biz seninle sevgilim 

kendi ayağına işeyen köpekler gibiyiz

Sevmeye ne kadar yenilirsek 

hayata o kadar galibiz

BÜLBÜL

Tembel vapurlar incisi bu kentin
Beş dakikamız daha var
ha bindin, ha bindin!
Yoksa yarılır bu deniz
yerin ve göğün bir olduğu bir yerlerde sıkışıp kalırız

Arşa değdik değmedik mi
İlkin bundandır kuşa sevdamız
Mesela bir leylek sürüsü geçer şimdi tepemden
Nereye gidersek gidelim gök ikimizin olur böylece
Ayak bastığım her memleket bilir seni
Çünkü adın ağzımı hâlâ yorar
Sırtıma bakarım sensindir yükü
Soluğuma en güzel adın karışır

Doğduğumuzdan beridir
Garip şeyler oluyor yeryüzünde
Çağlardır bütün inanışların hainiyiz
Kardeşçe olana ihanetteyiz 
Her birimiz kendi toprağının zalim sultanı
Aynı köke baş koyduk mu 
İdama götürürüz bütün sürgünleri
İçimizdeki canavarları besleriz 
   o topraksız güzelle

Şimdi o her şeylerin
      bedeli ne ise öderiz
Bir kelâmına bu can sevgili

bir selamına heba bin dünya

Upuzun bir hayatı anlatır gibi bana
Her nefesin içimde bir ağacı büyütür
Kuşlar gider karıştın mıydı yabanıma

Bütün uçmaklar göğün çarkında öğütülür

       Olmasın mıydı cihanda şu bülbüle bir yuva
                         Bu dikenler güle mütemadiyen körlüktür

TÜL

örtmesek ya perdeyi

gözümüz bile kırpılmıyor bir aşktan gibi
iki kişilik bir odada perdeye ne hacet
sanki upuzun düzlüğe bakan bir odada
oturuyormuşuz
ve biz
durmadan sevişmekteymişiz
örtmesek ya perdeyi

çıplaklık en eski sürgünüdür kendiliğin
bu yüzden bir düştür delilik
kendinden aşağı çıplak bir düşüştür
bütün karanlıklar çekilir aradan
kalkınca gözün insana perdesi
ince bir tüldük başta
şimdi sabah akşam güneş
çok şükür

düşsek ya birbirimizden aşağı şimdi
görmesek perdeyi
sarılıp üşüsek
örtmesek ya kendimizi

kendimizle örtünsek ya

KESİKSİZ ELMA

ve işte yeniden düşüyoruz
birbirimizle doldurduğumuz koca boşlukların 

dipsiz kuyularına

zat-ı alinden boşalan yerleri yokluğuna tahsis ettim
sakın ola aklın kalmasın tahtında
damardan kapılı sonsuz bir mekanın var
ciğerimin orta sahasında

hayaletlerinin bastığı şehrimde büyük bir panik hakim
peri masalları gitgide korkunçlaşıyor
kulaktan kulağa dolandıkça
sümüklü oğlanlar 

şeytanın satamadan getirdiği mendile sarımsaklar sarıyor
korkunun ecele çaresi 

kocakarıların iki dudak arasında

sevgilim
bu hayaletler şu virane kentin yıkılmaya direnen bütün kalelerini bir gecede düşürür
bildiğim dikensiz yollar bana gelişlerini külliyen öldürür

canım yanmazdı görmesem eğer
şimdi içime yaktığın tüm lambaları söndür
bıçağının sivri yeri gör bak nereye değer
bilmez misin her zalim kendi vicdanından mesuldür
adalet niyete delalet eder sevgilim
themis'in terazisini bu sefer bizden yana döndür
öfke dediğin sevdaya vekalet eder
beni yanlış anlamalarını tez elden temyize götür

ilk günahın ademle havvaları 

böyle sevenlere
bir elmanın iki yarısı derlermiş
İki ayrı yarım da neymiş
biz seninle kesiksiz bir elmayız 

tek bir ağızdan dişlenmiş
nereye kaçsam burnumda tütüyor 

güle benzeyen yerlerin
zannederim kokun 

terime düğümlenmiş

şimdi en yangın yerinden yanıyor can 

ciğer azapta

buza kesen kalbini 

oda sıcaklığına geri döndür
öldür kinini nihayet 

gözlerimi hatırla
gözlerim sana mühürdür

TÜYDEN

Bombalar düşüyor orta yerimize 

İçimizdeki hayvanlar derin yaralar alıyor hayati bölgelerine 

Ve yaralı hayvan aklını yitirmiş gibidir 
bu böyle bilinir

Saldırıyorlar çıplak derimize insan derisi bildiğin ipincedir

Yaz geldi sanılıp bütün ceketler yakılmıştı değil mi 

Üşümekten geçtik de donduran ayaz
                              bu yaptığın ayıp değil mi

Bitmiyor işte noktalama'malar var 
seni sevmemin dilbilgisinde 

Ayazın kardeşi yağmurdur 
yağmur ömrün her deminde 

Kaydı ayağım düştüm 
            ki insan bi avuç yağmurda bile boğulabilir 

Sudan geldik suya gideriz 
            su bütün yaraları iyileştirebilir

Düşmek güzel fiil kaldıran el demirden değil

Kuşun kanadı tüyden nihayet
                                         -lakin az buçuk değil

HEYHEYLİ ŞİİR

Duymuyor musun hey 

                   orda biri var görmüyor musun

Bu ev diyorum vallahi hayaletli
 dama çıktım keman çalıyorum bak 

                   bir deli bin akıllıdan hikmetli

Her insan bir sevdanın zalimidir şu hayatta yahut katili 
Sen ki Yavuz Sultân'ın hâmil-i nâmısındır
Sana u dönüyorum diğer bütün yollar lanetli
Sanıyorum ki köprüden önce son çıkış burasıdır

Paçam pedala sıkıştı gelemiyorum 

senin gelmen gerekli
Geceyi evvelinden unut burada geceler hep parçalı cinnetli

Erken sabahları beklediğim gibi seviyorum seni 
                    ki sen de beklemek üzre ziyadesiyle aydınlıksındır
Dil dediğinin anası vücuttan vecd olur oradan tanıyorum tenini 
                    ki sen de neredeyse diri derili taze bi kısraksındır

Şiir kendi seçer şairini 

                            şiir heyheyli
Yazılamayan şiirin canı sağ dursun 
                           beşer kolay bilir yârinden gitmeyi

Şükür olsun ki evim yurdum belli 
             Şu canımdaki kuşa hâşâ yedi cihansındır
Değil mi ki bize varan yollar hep cennetli 
            Adının tüm harfleri üzre kitaba kaleme afitapsındır 

Sözüm olsun arkadaş 

            şu gökyüzü yerden ayrı durduğu müddetçe ben sana şiir yazarım
Nerede duysam bundan böyle 

                  adını kendimin bilir adıma vaftiz sayarım

Bu son olsun ki gidişim esasen dönmenin ehli 
Şems-i nur ile nefese icâbsındır
Yemin olsun ki yedi harikalar intihara meyilli 
Hüsn-ü cânın ile cânâna hicâbsındır